Η απαξίωση του γονεϊκού ρόλου

Τα τελευταία χρόνια όλο και πληθαίνουν οι ενέργειες απαξίωσης του γονεϊκού ρόλου, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην πατρίδα μας. Όχι από τα παιδιά ή τους εφήβους όπως μπορεί κάποιος να υποψιαστεί, αλλά από το ίδιο το  κράτος με την ανοχή της κοινωνίας ή την απαθή στάση της.   

 

Κάποιος προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει στην προωθούμενη σεξουαλική αγωγή στην εκπαίδευση μια τάση για περιθωριοποίηση των γονέων στο εν λόγω θέμα. Μερικά παραδείγματα θα παραθέσω που επιβεβαιώνουν αυτή την διαπίστωση :

1) Η σεξουαλική αγωγή, ένα λεπτό κι ευαίσθητο θἐμα αγωγής με πολλές πτυχές (ιατρική, βιολογική, ψυχολογική, ηθική, κοινωνική, θρησκευτική) που την καθιστά πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ενταχθεί στα πλαίσια ενός και μόνο μαθήματος, εισήχθηκε στην εκπαίδευση χωρίς καμιά απολύτως ενημέρωση των γονέων, οι οποίοι κλήθηκαν να χειριστούν τις πολύ αρνητικές ψυχοσωματικές αντιδράσεις των παιδιών τους χωρίς να γνωρίζουν καν την αιτία.

2) Όταν τον Μάϊο του 2012 συμμετείχαμε ως γονείς στην ειδική συνεδρία της Επιτροπής Παιδείας της Βουλής για το θέμα της σεξουαλικής αγωγής στην εκπαίδευση, αποκομίσαμε την εντύπωση ότι ενώ μας έδωσαν τον λόγο να καταθέσουμε τις ανησυχίες μας δεν μας άκουαν. Με το πέρας της συνεδρίας, αυτό επιβεβαιώθηκε με την επίσημη δήλωση του Προέδρου της Επιτροπής,  ο οποίος δήλωσε ξεκάθαρα ότι προτιμούν να σοκάρουν τα παιδιά με τη σεξουαλική αγωγή, παρά να μάθουν από μόνα τους για αυτό το θέμα λανθασμένα από το διαδίκτυο.

3) Σε απάντηση της, η Ειδική  Σύμβουλος  της ad hoc Διυπουργικής Επιτροπής για την

Εθνική Στρατηγική για την Προστασία των Παιδιών από τη Σεξουαλική Εκμετάλλευση, τη Σεξουαλική Κακοποίηση και την Παιδική Πορνογραφία, σε δημοσίευμα του Ιουνίου 2017 για αντίδραση γονέων στην υποχρεωτική σεξουαλική αγωγή, αποκάλεσε τους γονείς «προσωρινούς φροντιστές» των παιδιών τους. Φροντιστές είμαστε των κατοικιδίων μας, όχι των παιδιών μας. Ο γονεϊκός ρόλος είναι ρόλος ισόβιος. Σίγουρα περιλαμβάνει και την φροντίδα, αλλά δεν αποτελείται μόνο από αυτή. Και σίγουρα δεν είναι προσωρινή. Η αγάπη, η μέριμνα, η ανιδιοτελής προσφορά, η αυτοθυσία (που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να φτάσει μέχρι και την θυσία της ίδιας του της ζωής), η αγωνία και τόσες άλλες πτυχές αυτού του ρόλου, εκφράζονται ποικιλοτρόπως σε όλη τη διάρκεια ζωής του γονιού. Όλα αυτά και άλλα πολλά καμιά σχέση δεν έχουν με την υποτιμητική έκφραση «προσωρινοί φροντιστές των παιδιών». Είμαι σίγουρη ότι η Ειδική Σύμβουλος θα αντιληφθεί την βαθιά έννοια της λέξης «γονιός» όταν και η ίδια με το καλό, γίνει μητέρα.

4) Σύμφωνα με την Εθνική Στρατηγική για την Καταπολέμηση της Σεξουαλικής Κακοποίησης και Εκμετάλλευσης Παιδιών και της Παιδικής Πορνογραφίας, ως η πιο σημαντική δράση για την πρωτογενή πρόληψη καταγράφεται η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών από πολύ μικρή ηλικία. Αλήθεια, πόσο μπορεί να αντισταθεί ένα πεντάχρονο παιδάκι σε ένα επιτήδειο παιδεραστή; Βεβαίως και πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας να λένε «όχι» και να αυτοπροστατεύονται. Όμως από την εμπειρία μου ως γονιός και από συζητήσεις με άλλους γονείς, πιστεύω ακράδαντα ότι το κυριότερο και σημαντικότερο μέτρο πρόληψης είναι η ενημέρωση και εκπαίδευση των γονιών και ιδιαίτερα της μητέρας. Αυτή πρέπει να είναι η σημαντικότερη δράση, ενώ ως συμπληρωματικό μέτρο μπορεί να λειτουργήσει η σεξουαλική αγωγή των παιδιών (χρήσιμη και η σεξουαλική αγωγή στην εκπαίδευση, αλλά όταν γίνεται στα ορθά πλαίσια). Όμως οι γονείς έχουν την ευθύνη και πρέπει διαρκώς να έχουν την έννοια στο παιδί τους, ως μια έκφραση της αγάπης τους προς αυτό: ποιος το προσέχει και το φροντίζει όταν απουσιάζουν, σε ποια μέρη συχνάζει, ποιοι είναι οι φίλοι του, με τι ασχολείται στον ελεύθερο του χρόνο, να θέσουν όρια και δικλείδες ασφαλείας στη χρήση κινητού τηλεφώνου, διαδικτύου, τηλεόρασης, να συζητούν μαζί του, να μπορούν να διακρίνουν έγκαιρα περίεργες ή ανεξήγητες αλλαγές στη συμπεριφορά, στις σκέψεις, στη ζωή του παιδιού τους.

5) Η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, στην τοποθέτηση της τον Ιούλιο 2017 επί της επιστολής μας προς τον Υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, μας προσβάλλει και μας υποτιμά, σκανδαλωδώς θα έλεγε κανείς. Χωρίς να μας γνωρίζει, αμφισβητεί την ορθότητα της κρίσης μας, αμφισβητεί την αναφορά μας για τις αρνητικές επιπτώσεις στα παιδιά από την ούτω καλούμενη σεξουαλική «αγωγή», ενώ υπονοεί ότι οι οικογένειες μας είναι δυσλειτουργικές. Η κρίση μας για την καταλληλότητα του μαθήματος δεν είναι θεωρητική και γενική, αλλά μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα της διδακτέας ύλης, τεκμηριώνουμε ότι αυτά που διδάσκουν στα παιδιά μας είναι αντίθετα με την ορθόδοξη πίστη μας. Οι αρνητικές επιπτώσεις στα παιδιά μας κάθε άλλο παρά υποκειμενικές μπορεί να κριθούν, όταν υπάρχει διάγνωση από παιδοψυχίατρο και όταν κάποιες αντιδράσεις συνέβηκαν στο χώρο του σχολείου.  Η νευρική ανορεξία, ο εμετός, η αηδία, η σύγχυση αξιών είναι υποκειμενικές αναφορές; Τέλος, διερωτόμαστε, αν η κοινωνική αναγνώριση, η καταξίωση και η επιτυχία των μελών μιας οικογένειας, όπως οι οικογένειες πολλών από μας, δίνουν το δικαίωμα να θεωρούνται δυσλειτουργικές.

 

6) Το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού απαντώντας σε επιστολή μας, με την οποία

διεκδικούμε να έχουμε λόγο στο περιεχόμενο του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής ή να απαλλάσσουμε τα παιδιά μας από αυτό το μάθημα,  αρνήθηκε να αναγνωρίσει αυτά τα δικαιώματα μας. Ενώ με κάθε ευκαιρία, το Υπουργείο αλλά και το σχολείο, αναφέρονται στην ανάγκη συνεργασίας γονέων και σχολείου, στην προκειμένη περίπτωση το Υπουργείο αρνείται αυτή τη συνεργασία. Ενώ το σχολείο ζητά τη συναίνεση των γονέων για διάφορα θέματα (π.χ. ιατρική εξέταση από σχολιάτρους), στην προκειμένη περίπτωση και παρά την εκδήλωση αρνητικών επιπτώσεων σε σημαντικό αριθμό παιδιών, το Υπουργείο επιμένει ότι δεν χρειάζεται η συγκατάθεση των γονέων. Εν ολίγοις δηλαδή, μας λέει να βλέπουμε τα παιδιά μας να υφίστανται ψυχική και πνευματική κακοποίηση και να μην κάνουμε απολύτως τίποτα να το προλάβουμε.

Μήπως στο μέλλον θα βιώσουμε περαιτέρω απαξίωση του γονεϊκού ρόλου και σε άλλους τομείς;

 

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Με εκτίμηση 

Ένας γονιός, μέλος της Ομάδας Πρωτοβουλίας Γονέων