Τι λένε τα ενήλικα παιδιά των ομοφυλοφιλικών οικογενειών

Ίσως, ένα από τα πιο δυνατά επιχειρήματα εναντίον του γάμου ομοφυλοφίλων είναι οι μαρτυρίες και οι θέσεις επ΄ αυτού παιδιών, ενηλίκων σήμερα, που μεγάλωσαν σε ομοφυλόφιλες οικογένειες. Έξι τέτοια παιδιά, υπέβαλαν τις εκθέσεις τους στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών με στόχο να αποτρέψουν την ψήφιση νομοθεσίας που επιτρέπει τον γάμο ομοφυλοφίλων. Δυστυχώς, οι εκθέσεις τους αγνοήθηκαν και τελικά με την 14^η τροπολογία αναγνωρίστηκε το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων για γάμο.



Ας δούμε κάποια σημαντικά σημεία των θέσεων ενός από τα παιδιά που υπέβαλαν τις εκθέσεις, του Robert Oscar Lopez (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας). 

«Ο γάμος ομοφυλοφίλων έχει πολύ μεγαλύτερο αντίκτυπο στα παιδιά από ότι έχει για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ενώ οι ομοφυλόφιλοι ενήλικες μπορούν να παντρευτούν, μετά να πάρουν διαζύγιο, ακόμη και να ξαναπαντρευτούν με άτομο του αντίθετου φύλου εφόσον το επιθυμούν, δηλαδή με άλλα λόγια είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν τις επιθυμίες τους, τα παιδιά που τοποθετούνται σε σπίτια μητέρας-μητέρας ή πατέρα-πατέρα είναι ανεπανόρθωτα αποξενωμένα από το μισό ή το σύνολο της κληρονομιάς τους και στερούνται μόνιμα μια μητέρα ή έναν πατέρα. Δεν έχουν την ελευθερία της επιλογής όπως οι ομοφυλόφιλοι.

Κάποια από αυτά τα παιδιά ήταν αρχικά υποστηρικτές του γάμου ομοφυλοφίλων, επειδή αγαπούσαν τους κηδεμόνες τους, και δεν ήθελαν η κοινωνία να τους αντιμετωπίζει ως κατώτερους. Οι κηδεμόνες τους αποτελούσαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους και ήταν επομένως σημαντικοί για αυτά. Κατ΄επέκταση και οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες ήταν σημαντικοί για αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά αυτά άλλαξαν γνώμη και άρχισαν να εναντιώνονται στους γάμους ομοφυλοφίλων, όταν συνειδητοποίησαν ότι σε αντίθεση με αυτό που ένιωθαν τα ίδια, αυτά δεν ήταν σημαντικά για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Η διαπίστωση αυτή, ότι έχουν τόσο λίγη σημασία για μια κοινότητα που ζητά να έχει πλήρη εξουσία σε αυτά τα παιδιά, ήταν  συναισθηματικά οδυνηρή.»

Ο Lopez βίωσε καταστάσεις μίσους και μισαλλοδοξίας ως μέλος λεσβιακής οικογένειας, οι οποίες τον ώθησαν να υποστηρίξει οποιαδήποτε μέτρα πίστευε ότι θα απάλυναν τον πόνο των μελών της οικογένειας του, όπως για παράδειγμα την νομική αναγνώριση των ομοφυλόφιλων ζευγαριών ώστε να μπορούν και σε δημόσιες εμφανίσεις να συμπαρίστανται και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο.

«Όμως ξαφνικά, κάποιοι αυτόκλητοι ηγέτες της κοινότητας των ομοφυλοφίλων και των λεσβιών αποφάσισαν ότι η νομική αναγνώριση δεν ήταν αρκετή.  Έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να έχουν παιδιά, με τους δικούς τους όρους και όχι με τους όρους που ισχύουν για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.

·       Ήθελαν να έχουν νομικά αναγνωρισμένες και επιδοτούμενες από την κυβέρνηση σχέσεις με το ίδιο φύλο.

·       Ήθελαν να αποκλείσουν ενηλίκους του αντίθετου φύλου από το σπίτι, την ιδιωτική ζωή, και την ιδιοκτησία τους.

·       Ήθελαν τα σώματα των παιδιών – δηλαδή συνετά, στοργικά και υπάκουα παιδιά – στα σπίτια τους, γενετικά συνδεδεμένα με αυτούς αν είναι δυνατόν.

·       Δεν ήθελαν κανέναν στο σπίτι (συμπεριλαμβανομένων των παιδιών), κανέναν στη γειτονιά τους, κανέναν στην τηλεόραση, και τελικά κανέναν σε ολόκληρο τον κόσμο να κάνει οποιαδήποτε αναφορά σκόπιμη ή περιστασιακή στο γεγονός ότι αυτή η διευθέτηση ήταν παράξενη, συνοδευόμενη από κινδύνους, και ίσως ήταν άδικη για τα ίδια τα παιδιά που τα ζευγάρια αναμενόταν να τα αγαπούν.

Αυτές οι απαιτήσεις της κοινότητας των ομοφυλοφίλων και λεσβιών είναι απίστευτα παράλογες και σκληρές, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για όλα τα άλλα πρόσωπα των οποίων οι δεσμοί συγγένειας πρέπει να συνθλιβούν.» Με αυτή την κριτική του, ο Lopez αντιμετωπίστηκε εχθρικά. Τον χαρακτήρισαν αντι-γκέϊ, πρώην γκέϊ, μολυσματικό ομοφοβικό, εξαγωγέα μίσους και με ένα σωρό άλλα επίθετα. Όπως λέει, «η κακία και το παράλογο βιτριόλι έχουν γίνει το κύριο στήριγμα στο διαδικτυακό σεργιάνι των ομοφυλοφίλων.»

«Το αίτημα των ομοφυλοφίλων να αποκτήσουν παιδιά χωρίς να οικοδομήσουν μια ζωή με τους άλλους γονείς των παιδιών, συνοδεύεται αναπόφευκτα και από το αίτημα για τήρηση σιωπής και αστυνόμευση της ομιλίας για τους υπόλοιπους ανθρώπους έξω από την οικογένεια, ώστε αυτά τα δέσμια παιδιά να μην ακούσουν ποτέ κάτι που θα μπορούσε να προξενήσει στο μυαλό τους μια απελευθερωτική σκέψη. 

Αυτά είναι παράλογα αιτήματα. Τέτοιες νευρικές προσδοκίες της κοινωνίας αντανακλούν σοβαρές ελλείψεις χαρακτήρα. Η στάση της ακτιβιστικής ομοφυλοφιλικής κοινότητας για τα παιδιά είναι εγωϊστική, εγωκεντρική, αλαζονική, απερίσκεπτη. Θέλουν ωάρια και μήτρες γυναικών, σπέρμα ανδρών τα οποία τους δίνονται σε εξευτελιστικά φθηνές τιμές και για να συμπληρώσουν την περιουσία τους, θέλουν παιδιά που δεν θα προφέρουν ούτε ένα τιτίβισμα διαμαρτυρίας, ειδικά μπροστά σε άλλους ανθρώπους.

Ανεξάρτητα από το πόσες χαριτωμένες εικόνες δημοσιεύονται σε γνωστές εφημερίδες με ευτυχισμένα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που υιοθετούν παιδιά, πολλά από αυτά τελικά θα αφυπνιστούν από το κακό το οποίο τους έγινε. Οι διαφημίσεις με «ευτυχισμένες» ομοφυλόφιλες οικογένειες θα προβάλλονται μόνο μέχρι η ρηχότητα και η προσποιητή ευτυχία τέτοιων οικογενειών καταστούν εμφανείς.

Τα πολλά παιδιά ομοφυλοφίλων που μπήκαν μπροστά με ανάμεικτη κριτική για την ομοφυλοφιλική ανατροφή παιδιών, έχουν δεχτεί βάναυση επίθεση, όχι από κάποιους ομοφοβικούς χριστιανούς που μισούν τους γονείς τους, αλλά από υπερασπιστές της ομοφυλοφιλικής ανατροφής, που μισούν οποιονδήποτε προτείνει όρια στις απαιτήσεις τους. Πολλά από αυτά τα παιδιά απολύθηκαν ή μαυροπινακίστηκαν επαγγελματικά από ομοφυλόφιλους επαγγελματίες που έγραφαν στους εργοδότες ή άλλες αρχές στους τομείς της εργασίας τους. Όλα δέχτηκαν απειλές, βομβαρδίστηκαν με δυσφημιστικές προσβολές και συκοφαντήθηκαν από ομοφυλόφιλους που μεγαλώνουν ή θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά.

Η ομοφυλοφιλική κοινότητα είναι γεμάτη από ανθρώπους που δεν πρέπει να τους εμπιστευθούμε παιδιά. Δεν σκέφτονται ως γονείς. Αν είχαν το μυαλό των γονέων θα έβλεπαν διαφωνούντα παιδιά ομοφυλόφιλων που τυγχάνουν κακομεταχείρισης. Αντίθετα, βλέπουν απλά διαφωνούντα παιδιά ομοφυλόφιλων και βλέπουν ανθρώπους που απειλούν τις δικές τους νευρικές και επιπόλαιες προσδοκίες που δηλώθηκαν στο όνομα της ομοφυλοφιλικής τους ταυτότητας. Με άλλα λόγια, σκέφτονται για τον εαυτό τους και δεν σκέφτονται πραγματικά για τα παιδιά, παρά μόνο ως μέσο για να ικανοποιηθούν.

Αμέτρητοι ετεροφυλόφιλοι γονείς είναι απαίσιοι, αλλά η κυβέρνηση δεν θα κάνει μια γενική πολιτική να παραβλέψει την απαίσια συμπεριφορά τους και να τους υποσχεθεί την αγάπη και υπακοή των παιδιών άλλων ανθρώπων. Όταν οι άνθρωποι επικρίνουν τους απαίσιους ετεροφυλόφιλους γονείς τους, οι ετεροφυλόφιλοι γονείς που ακούνε την κριτική γενικά σκέφτονται ότι τα πράγματα ήταν άδικα για τα παιδιά. Οι απαίσιοι ετεροφυλόφιλοι γονείς είναι δομικά και υπαρξιακά κόσμους μακριά ​​από την φρικαλεότητα των πρακτικών άσκησης του γονικού ρόλου της γκέι κοινότητας.

Η ομοφυλοφιλική κοινότητα είπε σε όλη την κοινωνία, πάνω από 20 χρόνια πριν, ότι θα μπορούσαν να τους εμπιστευθούν τα παιδιά άλλων ανθρώπων. Όταν ικανοποιήθηκαν αυτές οι αξιώσεις της, πολλά από αυτά τα παιδιά είχαν να πουν ιστορίες που ερχόντουσαν σε αντίθεση με ό, τι η ομοφυλοφιλική κοινότητα υποσχέθηκε. Η ομοφυλοφιλική κοινότητα δεν είχε τίποτα να πει. Φιλο-γκέι Αμερικανοί δεν είχαν τίποτα να πουν. Οι συντηρητικοί απλά ήθελαν να μιλήσουν για τις δικές τους χριστιανικές αρχές που απειλούνται από το να ψήνουν κέικ για λεσβιακούς γάμους. Κανείς δεν είχε τίποτα να πει για το γεγονός ότι ένα μεγάλο κοινωνικό πείραμα είχε βασιστεί σε όρκους που μια παράλογη, αλαζονική κοινότητα είχε κάνει και αθέτησε, χωρίς καμία αίσθηση μετάνοιας.»

Ο Lopez μετά και την απόφαση του δικαστηρίου για νομιμοποίηση του γάμου ομοφυλοφίλων εκφράζει με έντονο τρόπο την απογοήτευση του : «Κατοικώ σε έναν φρικτό κόσμο και είμαι πολίτης μιας χώρας που φοβάμαι ολοένα και περισσότερο και περιφρονώ. Αφού αφιέρωσα ολόκληρη τη ζωή μου για τη μελέτη της πρώιμης Αμερικανικής λογοτεχνίας και τιμώντας τις πολιτιστικές και πολιτικές ρίζες της χώρας μας, το βρίσκω δύσκολο να είμαι θετικός πια. Το έθνος μου χρησιμοποίησε εμένα και ανθρώπους σαν εμένα ως παιχνίδια για τα μικρά πολιτικά τους παιχνίδια. Η χώρα μου κατέστρεψε την ανθρωπιά μου και αθέτησε όλες τις υποσχέσεις της για μένα.

Όταν δεν έχεις σημασία, δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν. Και δεν το κάνω. Η ζωή είναι μοναχική και θλιβερή όταν δεν έχεις σημασία. Με την κάθε μέρα ο Χριστιανός μέσα μου μεγαλώνει και ο Αμερικανός μέσα μου φθίνει: ίσως, λέω στον εαυτό μου, ο Θεός μας έδωσε αυτά τα επώδυνα πλήγματα, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι η κυβέρνηση δεν είναι θρησκεία, τα δικαστήρια δεν είναι εκκλησία, και οι δικαστές όπως ο Anthony Kennedy (σ.σ ο δικαστής που ενέκρινε την 14^η τροπολογία που επιτρέπει τον γάμο ομοφυλοφίλων) δεν είναι θεοί. Υπάρχει ένας υψηλότερος σκοπός – το ξέρω αυτό τώρα, καλύτερα από ποτέ. Αυτό είναι το μόνο θετικό πράγμα για τη ζωή που ζω ως κάποιος που δεν έχει σημασία.»



 Πηγές : http://www.offtherecord.net.gr/2016/01/02/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA/
 http://www.americanthinker.com/articles/2015/06/what_life_is_like_when_children_of_gay_couples_dont_matter.html