Να μοιραστώ μια ιστορία για την ομοφυλοφιλία;

Αναδημοσιεύουμε από το ιστολόγιο pentapostagma.gr την μαρτυρία ενός πρώην ομοφυλόφιλου, στην οποία καταγράφει τις δικαιολογίες που προβάλλει ο πονηρός για να αποτρέψει τους εγκλωβισμένους σε αυτό το πάθος, να ξεφύγουν από αυτό. Δικαιολογίες οι οποίες προβάλλονται και από τους θιασώτες της ιδεολογίας των ΛΟΑΤ και οι οποίες διδάσκονται και στα παιδιά μας ως επιχειρήματα υπέρ της φυσιολογικότητας και της αποδοχής της ζωής των ΛΟΑΤ ατόμων.

“Να μοιραστώ μια ιστορία ;”

        

Ο ιερός Χρυσόστομος λέει: «Εν τω θέλειν και τω μη θέλειν κείται το παν».  Μου το είχαν πει, μέσα σε μια από τις πολλές συζητήσεις που είχα κάνει, στην προσπάθειά μου να καταλάβω, ν’αποκοπώ από την αμαρτία και ν’αγωνιστώ σωστά.  Την απέφευγα πάντα αυτή τη σκέψη, σαν να μην τη καταλάβαινα, σαν να μην με βοηθούσε.  Μέχρι τη στιγμή που με φώτισε ο Θεός και συνειδητοποίησα την ωμή αλήθεια.  Δεν ήθελα ουσιαστικά!

Όπως λέει ο Άγιος Αυγουστίνος στο βιβλίο του «Εξομολογήσεις» για τις δυο βουλήσεις: «Το πρώτο μου άρεσε σαν σκέψη και μ’ έπειθε, το δεύτερο μ’ ευχαριστούσε και με νικούσε».  Γνώριζα την αλήθεια, την πίστευα, θα ήθελα να την ζω σωστά, αλλά απ΄ την άλλη αυτό που ήθελα ήταν προφανώς η κατάσταση που ζούσα.  Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να παραδεχτώ, το πόσο βαθιά ήμουν μέσα σ’ όλο αυτό και στην προσευχή μου ζήτησα απ’ τον Θεό να με βοηθήσει, λέγοντάς Του: «Δεν θέλω να θέλω, σε παρακαλώ».  Είχε γίνει τόσο παγιωμένη αυτή η κατάσταση, που ήταν και η θέληση μου, ένα απ’ τα μεγάλα «στελέχη» της διαστροφής μου.  Και ακόμα και σ’ αυτό το τόσο άδικο αίτημα μου, ο Θεός δεν με αποστράφηκε. Αλλοίωσα, «χάλασα» το δώρο που μου πρόσφερε και κατόπιν, Του το έδειξα και Του ζήτησα να το «ξαναφτιάξει», γιατί δεν το σεβάστηκα όπως έπρεπε.        

         Την ίδια μου την ζωή!

         Δυστυχώς όπως και κάθε πάθος είναι υπερβολικά πολύπλοκο.  Μπορεί να φαίνεται μια «τάση», ή μια αδυναμία, ή μια μεγάλη αμαρτία, αλλά όσο ο Θεός σε θεραπεύει σου δείχνει, σου φανερώνει πόσα πράγματα κρύβονται πίσω απ’ αυτό το πάθος και με πόσους διαφορετικούς τρόπους εγκλωβίζεσαι, έτσι ώστε όταν προσπαθείς να ξεφύγεις έχεις μπροστά σου μια «Λερναία Ύδρα» λογισμών, αντιδράσεων εσωτερικών και εξωτερικών, πειρασμών και το χειρότερο κατ’ εμέ, δικαιολογιών που προέρχονται είτε από τον ίδιο σου τον εαυτό, είτε από τρίτους.  Αυτές τις δικαιολογίες θα ήθελα να μοιραστώ γιατί είναι ένα στάδιο που με τη χάρη του Θεού πρέπει να ξεπεράσουμε, για να αφήσουμε χώρο να μας γιατρέψει ο Κύριος.

Σκεφτόμουν και αντιδρούσε όλο μου το «είναι»:

Μα είναι «αγάπη», δεν κάνω κάτι κακό.

         Αγάπη;  Έτσι είναι η αγάπη;  Όχι, έτσι είναι μια αρρωστημένη, φορτισμένη, λανθασμένη, γεμάτη τοξίνες μορφή συναισθηματισμού.  Είναι ένας διεστραμμένος ερωτισμός, σαρκικός, εμμονικός και εγωιστικός.  Πόσο σκληρά λόγια για κάτι που έζησα τόσα χρόνια.  Κι όμως, όσο και να νόμιζα ότι αγαπάω και ότι το νιώθω, δεν έπεισα τελικά ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν είδα κάτι σ’ αυτές τις σχέσεις να κρατάει χρόνια, αλλά είδα – βίωσα μια πολύ εύκολη εναλλαγή συντρόφων, αλλά ακόμα και να υπήρχαν σχέσεις μακροχρόνιες, κάθε φορά που τελείωναν, δεν υπήρχε πουθενά ούτε ίχνος αυτής της αγάπης, που με τόσο στόμφο πρέσβευα.  Αντίθετα.  Η ζήλεια σ’ όλο της το μεγαλείο.  Το πάθος στο έπακρό του.  Και δυστυχώς όλοι θεωρούμε τη λέξη «πάθος» πλέον, σε ότι αφορά την ερωτική μας ζωή, σαν κάτι υπέροχο, σαν κάτι που μας εξιτάρει.  Δεν είναι έτσι.  Το πάθος έχει σαν συνέπεια ό,τι χειρότερο, όπως ακριβώς μεταφράζεται και στην πνευματική ζωή.

         Γιατί όμως, είναι τόσο δυνατό όλο αυτό που θεωρείται «αγάπη»;  Τί μας δένει τόσο;  Πρώτα απ’ όλα ο εχθρός κάθε ανθρώπου, που μάχεται μέρα νύχτα να χάσουμε τη σωτηρία μας.  Ο διάβολος έχει πείρα χρόνων και γνωρίζει πολύ καλά να βάζει στους ανθρώπους, πειρασμικούς λογισμούς σύμφωνα με όσα «παρατηρεί» στην ζωή του καθενός.  Αν βρει έδαφος (και έδαφος σημαίνει μη πνευματική ζωή) πειραματίζεται και βάζει ζιζάνια απ΄ τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του ανθρώπου.  Εμπνέει την συμπάθεια σε πρόσωπα του ίδιου φύλου και όταν έρθει η ώρα, μέσα από κάποια εμπειρία, μέσα από μια αμαρτωλή βραδιά σε δένει σε όλο αυτό.  Σε δένει γιατί είχε κάνει την προεργασία από πριν και την κατάλληλη στιγμή, χτυπάει.  Έτσι όπως κάνει και σε όλες τις αμαρτωλές τάσεις σε όλους τους ανθρώπους. Τίποτα δεν γίνεται έτσι ξαφνικά.  Όλα είναι μεθοδευμένα με τον πιο «πονηρό» τρόπο.  Και αφού πέσεις στην παγίδα τότε έχει δικαίωμα πάνω σου και σε οδηγεί όλο και πιο βαθιά.  Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι παράνομες σχέσεις χαρακτηρίζονται από μια τόσο, μα τόσο δυνατή «αγάπη».  Ποτέ τίποτα δεν έγινε χωρίς να μας έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό, και σίγουρα δεν ήταν δικές μας αυτές οι σκέψεις, αλλά έγιναν όταν τις καλλιεργήσαμε και δυστυχώς τις οικειοποιηθήκαμε εξ ολοκλήρου όταν τις ζήσαμε.

        Αλλά ακόμα και σε κάποιον που μπορεί να μην δέχεται την ύπαρξη ή έστω την ανάμειξη του πονηρού, υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που μεταμορφώνουν μια συμπάθεια σε μια παρά φύσιν αμαρτία, και κατ’ επέκταση σε «αγάπη».  Ένα απ’ αυτά είναι  η «συνωμοσία».  Κάνουμε κάτι που είναι κρυφό και όλο αυτό μας φέρνει πιο κοντά, αλλά συνωμοτικά, όχι από αγάπη.  Δενόμαστε γιατί μοιραζόμαστε ένα μυστικό που το ξέρουμε εμείς και η παρέα μας που ζει ίδια ζωή.  Όπως κάποιος συναρπάζεται με μια περιπέτεια, έτσι συναρπάζεται με κάτι περίεργο, διαφορετικό και ιδιαίτερο, χωρίς δυστυχώς όμως να γνωρίζει τις συνέπειες.  Σ’ όλη αυτή τη πορεία, περνάς με τον άλλον άνθρωπο στιγμές, έρχεται η συνήθεια, γεμίζει λανθασμένα το συναισθηματικό κενό (που υπάρχει στον άνθρωπο, αλλά για να γεμίσει με το άλλο φύλο), έρχεται η σαρκική συνήθεια, και πολύ συχνά και η εξάρτηση, δηλαδή  η αρρωστημένη αυτή «αγάπη».

         Καλά συναισθήματα σίγουρα υπάρχουν, γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος μόνο για το καλό, αλλά  αν είναι απ’ τη βάση τους λάθος, είναι κι αυτά λάθος και τελικά το καλό που έχουμε, το διαστρεβλώνουμε και πέφτουμε μόνοι μας στην παγίδα του ίδιου μας του εαυτού.  Πόσες φορές έχω σκεφτεί πόσους ανθρώπους έχασα απ΄ τη ζωή μου, γιατί ξεκίνησε λάθος όλη η κατάσταση και μετά τα πάντα είναι μονόδρομος.  Δεν μπορεί να καταλήξει σε κάτι καλό κάτι που είναι τόσο μακριά απ’ τη Αλήθεια και απ’ το Φως, γιατί πολύ απλά δεν είναι αγάπη.  

         Μα όλα αυτά τα αρνητικά δεν μπορούν να συμβούν και στα φυσιολογικά ζευγάρια;  Μπορούν να συμβούν, όταν κι εκεί υπάρχει αμαρτωλή διάθεση , αλλά το θεμέλιο  δεν παύει να είναι το σωστό, απ’ τη φύση, δηλ. απ’ τον Δημιουργό τον ίδιο και εκεί είναι πολύ πιο εύκολο να διορθωθεί η κατάσταση με τη χάρη του Θεού, όπως και γίνεται.  Αντίθετα ποτέ δεν είδα ή δεν άκουσα τόσα χρόνια που, ο Θεός να με συγχωρήσει, ζούσα σ’ αυτή τη παράνοια, να διορθώνεται κάτι.  Μα πώς να διορθωθεί η αμαρτία;  Πώς γίνεται να μπει η πραγματική Αγάπη σε κάτι σκοτεινό και παρά φύσιν;  Και μην ξεχνάμε ότι εκατομμύρια φυσιολογικά ζευγάρια ζουν άρτια ζωή και με πραγματική αγάπη, πράγμα που δεν υφίσταται στην αντίθετη περίπτωση.

         Και μιας και ανέφερα την φύση:

Μα είναι η φύση μου έτσι.  Από μικρός/η καταλάβαινα ότι είχα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

        

Πρώτα απ’ όλα δεν αναφέρομαι σε κάτι  ορμονικό όπως λένε, γιατί αυτό είναι θέμα ιατρικό το οποίο ακόμα κι αυτό με την Χάρη του Θεού, του Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων, θεραπεύεται και σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι κάτι το ορμονικό έχει αντίκτυπο καθαρά και μόνο στην σεξουαλική ζωή, ώστε να δικαιολογεί τα πάντα.  Αλλά δεν μιλάμε για  αυτό, γιατί το ποσοστό του είναι απειροελάχιστο κι όμως χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα για ένα, δυστυχώς, πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό που ζει με αυτόν τον τρόπο και θεωρεί ότι έτσι γεννήθηκε.

         Τα χαρακτηριστικά μας, τα όποια έχουν δοθεί στον καθένα, είναι δοσμένα απ’ τον Θεό και είναι στοιχεία που εν δυνάμει, αν τα αξιοποιήσουμε σωστά, θα μας οδηγήσουν σε κάτι πολύ καλό, όπως και αν τα διαστρεβλώσουμε μπορεί να μας καταστρέψουν.  Γιατί η δυναμικότητα στις γυναίκες και η ευαισθησία στους άντρες να θεωρείται στοιχείο ομοφυλοφιλίας, ακόμα κι αν ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας; Γιατί οι παρέες των αγοριών με κορίτσια και το αντίθετο να σημαίνει κάτι τέτοιο, ενώ βλέπουμε ότι και άτομα που είχαν ακριβώς αυτά τα «χαρακτηριστικά» ζουν μια φυσιολογικότατη ζωή, ή και το αντίθετο, άτομα που δεν «έδειχναν» κάτι από μικροί πλέον ζουν μια παρά φύσιν ζωή;

         Επειδή προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τ’ αδικαιολόγητα και επειδή όλοι μας έχουμε συνείδηση δοσμένη απ’ τον Θεό και δεν αντέχουμε τον εαυτό μας εάν δεν βρούμε, αρχικά, «προφάσεις εν αμαρτίαις».  Στην πορεία, βέβαια,  «η συνείδησή μας, πιάνει πουρί» όπως έλεγε και ο Πάτερ Παΐσιος και δεν συναισθανόμαστε τα λάθη μας.  Τα χαρακτηριστικά με τα οποία γεννιόμαστε σίγουρα μας δόθηκαν για καλό, για βοήθεια σύμφωνα με τον χαρακτήρα μας στην πνευματική ζωή, για την οποία είμαστε φτιαγμένοι και είναι ο λόγος που ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο.  Ο Θεός δεν κάνει λάθος ΠΟΤΕ.  Για αυτό και βάζω το χέρι μου στη φωτιά, πως οτιδήποτε μας δόθηκε είναι για να το αξιοποιήσουμε στον αγώνα μας σ’ αυτήν τη ζωή.  Εάν εμείς πήραμε το «μαχαίρι» και αντί να καθαρίσουμε το δρόμο απ΄ τα χόρτα για να προχωρήσουμε, το στρέψαμε εναντίον μας και πληγώνουμε και χαράσσουμε τους εαυτούς μας, σίγουρα δεν φταίει ο Θεός και το πως γεννηθήκαμε.

Έχω ροπή - έλξη προς το ίδιο φύλο.

      Έλξη;  Δηλαδή ερωτική έλξη.  Για να πει κάποιος κάτι τέτοιο σίγουρα έχει  προηγουμένως μια εμπειρία τέτοιου είδους και κατόπιν έρχεται αυτή η «συνειδητοποίηση», το συμπέρασμα.  Αυτό όμως είναι που συμβαίνει σε κάθε αμαρτία.  Εάν δεν πιω ποτέ μου αλκοόλ, δεν ξέρω τι είναι και δεν το σκέφτομαι.  Εάν δοκιμάσω και μ’ αρέσει και δεν έχω φραγμούς, ότι είναι κάτι που μπορεί να με καταστρέψει, μπορεί να καταλήξω στον αλκοολισμό ή έστω να γίνω ένας κοινωνικός πότης.  Έτσι και σ’ αυτό το πάθος.  Αν το δοκιμάσω και δεν θεωρώ ότι είναι κάτι κακό, θα αφεθώ, θα μ’ αρέσει και θα το συνεχίσω.  Θα μπω δηλαδή σε μια κατάσταση που επειδή την έχω ζήσει πρακτικά είναι πολύ εύκολο να την ζω ξανά και ξανά.  Γιατί τότε ο παραμικρός λογισμός συμπάθειας σε άτομα του ίδιου φύλου, μεταφράζεται σαν έλξη ερωτική, έχοντας παρόμοιες εμπειρίες.  Μα έτσι κι αλλιώς ποτέ κανένας απλός λογισμός δεν σημαίνει κάτι.  Αν όμως τον καλλιεργήσω, σύμφωνα με τις εμπειρίες μου, καταλήγει εύκολα στο συμπέρασμα που «θέλω» και τότε ναι, σε κάθε περίπτωση θα έχω αυτή τη ροπή.  Ροπή όμως που δημιούργησα και καλλιέργησα εγώ, όχι ροπή που προϋπήρχε.

         Στο να δημιουργήσω αυτή τη κατάσταση και να φτάσω στο σημείο να πω ότι νιώθω έλξη, πέρα απ΄ τη δική μου πρακτική συγκατάθεση, παίζουν ρόλο και πολλοί εξωτερικοί παράγοντες, που μπορεί να είναι είτε αιτία, είτε αφορμή.  Όπως η οικογένεια. Έχω παρατηρήσει το οικογενειακό περιβάλλον και πολλές φορές, για να μην πω τις περισσότερες, χαρακτηρίζεται απ’ την απουσία του ενός απ’ τους δυο γονείς.  Απουσία είτε κυριολεκτική είτε μεταφορική, και η έλλειψη αυτή συνοδεύεται από υποτίμηση και κατάκριση του γονέα που μένει πίσω.  Αυτό λειτουργεί περίεργα σ’ ένα παιδί και αν ποτέ, μεγαλώνοντας,  φτάσει μπροστά σ’ ένα τέτοιο πάθος σαν αυτό που αναφέρουμε, θα παίξει ρόλο στην ψυχολογία του.  Δεν είναι απόλυτο, αλλά επηρεάζει.  Να σας πω ένα παράδειγμα που μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα, αλλά μπορεί να σημαίνει και πολλά.  Μια γνωστή μου, πάνω σε μια κρίση ειλικρίνειας, μου είχε πει : «Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ακολουθήσω άλλο δρόμο, θυμάμαι από μικρή τη μαμά μου να κατηγορεί τον πατέρα μου και όλους τους άντρες, ακόμα και τώρα.  Δεν μπορώ να ερωτευτώ κανέναν άντρα».  Και κάθομαι και σκέφτομαι τελικά πόσο ρόλο παίζει η σωστή οικογενειακή ζωή κατά Θεόν, η ειρήνη στο σπίτι, η αγάπη, τα σωστά πρότυπα.  Όχι μόνο στο να πάρει το παιδί λάθος δρόμο... αλλά και σ’ αυτό. Αν έχει βάσεις, βάσεις Θεού και να πέσει στην μεγαλύτερη παγίδα, αργά ή γρήγορα θα συνέλθει.  Δεν μπορεί εκεί που υπάρχει έστω και μια ηλιαχτίδα από το Φως, να παραμείνει το σκοτάδι.  

         Άλλος ένας εξωτερικός παράγοντας είναι οι παρέες και φυσικά το ότι πλέον δεν θεωρείται κάτι κακό.  Από πάντα υπήρχε αυτή η αμαρτία, αλλά όσο γίνεται πιο διαδεδομένη και θεωρείται ως κάτι το φυσιολογικό, τότε ακόμα περισσότεροι το ενστερνίζονται και παίρνουν «δύναμη» ο ένας απ΄ τον άλλον.  Η αλληλοϋποστήριξη που υπάρχει σ΄ αυτές τις παρέες είναι κάτι το αξιοσημείωτο.  Ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλον ότι «έτσι είναι» και μάλιστα θεωρούν ότι και ο περισσότερος κόσμος απ’ τους υπόλοιπους έχει κάτι τέτοιο μέσα του που δεν το έχει καταλάβει ακόμα.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ, κάθε φορά που έλεγα ότι δεν το θεωρώ φυσιολογικό, παρ’ όλο που το ζω, τι πόλεμο είχα.  «Αρνείσαι τη φύση σου, τον εαυτό σου, φοβάσαι να το αποδεχτείς» μου έλεγαν.

         Τελικά ναι, και αυτό είναι που μ’ έσωσε.  Το ότι αρνιούμουν τον εαυτό μου, αλλά τον αμαρτωλό μου εαυτό.  Την αμαρτωλή μου φύση.  Μα, η αμαρτία η επαναλαμβανόμενη, γίνεται συνήθεια, δηλ. «δευτέρα φύσις» όπως λένε οι Πατέρες, άρα έγινε μέσα μου κατάσταση, τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς.  Πόσο εύκολο είναι όλο αυτό να το θεωρήσω «φύση μου» ή ροπή, αν δεν συνειδητοποιήσω ότι εγώ τα οδήγησα εκεί τα πράγματα, επειδή απλά δοκίμασα και τελικά ήθελα.  Καταναγκαστικά ο Θεός δεν οδηγεί τον άνθρωπο ούτε καν στο καλό, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κάτι μέσα μας που να μας οδηγεί στο κακό;  Και αν κάποιος βιαστεί να πει γιατί να είναι «κακό», γιατί άσχετα απ΄ το πόσο μεγάλη αμαρτία είναι, φαίνεται απ’ τις συνέπειες και την «ευτυχία» στην ζωή που έκανα δυστυχώς και εγώ για πολλά χρόνια.

         Τι μου έμεινε σαν ανάμνηση; 

 

Άνθρωποι μόνοι, συνεχείς παρεξηγήσεις, υπερβολικές καταστάσεις, συνεχόμενες διασκεδάσεις (γιατί δεν αντέχουμε να μείνουμε μόνοι μας με τον εαυτό μας), πολύ αλκοόλ, άπειρες συζητήσεις με μοναδικό ενδιαφέρον γύρω απ΄ την ερωτική μας ζωή, υποτίμηση όλων των υπολοίπων, λες και εμείς ήμασταν οι έξυπνοι και όλοι οι άλλοι οι χαζοί, απομόνωση από όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους και κοινωνικοποίηση μόνο στους «κύκλους» μας, αποκοπή απ΄ την οικογένεια και το εργασιακό περιβάλλον γιατί δεν θα μας καταλάβαιναν... και πόσα άλλα. Και ως «καλή» ανάμνηση;  Στιγμές που κάλυπτα το συναισθηματικό μου κενό με λάθος τρόπο και μια τόσο επιφανειακή αποδοχή που προφανώς είχα ανάγκη σε μια κατάσταση που βόλευε και που στη πορεία φάνηκε ότι τίποτα απ΄ αυτά δεν ήταν έτσι όπως φαινόταν!

          Κάποιες  ασχολίες επίσης οδήγησαν πολύ κόσμο στο να «γνωρίσει» αυτόν τον τρόπο ζωής.  Δεν γνωρίζω παλιότερα, αλλά για περίπου 10 – 15 χρόνια πριν, μπορώ να πω ότι οι χώροι της μουσικής, του θεάτρου, της τηλεόρασης και του αθλητισμού ήταν από τους πιο «ύποπτους».  Και ξέρετε, δεν είναι τυχαίο νομίζω.  Γιατί απ’ τους χώρους αυτούς ο σημερινός κόσμος, έχει όλα του τα πρότυπα.  Πόσο πιο ωραία προώθηση;  Και ξέρουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά ότι τίποτα δεν προωθείται τυχαία!  Έχω ακούσει να λένε «πρόβατα» και «άβουλα όντα» τους ανθρώπους της Εκκλησίας, γιατί τους καθοδηγούν.  Άραγε η Εκκλησία, η οποία κατηγορείται και δέχεται τόσο πόλεμο, είναι αυτή που καθοδηγεί άβουλα όντα ή η μαζική προώθηση συγκεκριμένων καταστάσεων  οδηγεί σε μια αποδοχή τάσεων που είναι τόσο επικίνδυνη τελικά;  Εκτός αν θεωρήσουμε ότι από όλα αυτά που μας «περνούν» και τα δεχόμαστε,  κάποια που μας συμφέρουν  είναι σωστά και κάποια που δεν μας συμφέρουν  όχι.  Πράγμα που κάθε νοήμων άνθρωπος δεν πιστεύω ότι θα συμφωνούσε.    

         Όλα αυτά δεν είναι παρά απαντήσεις στον ίδιο μου τον εαυτό.  Δεν προσπαθώ ν’ αντικρούσω κανέναν.  Και ο μόνος λόγος που αποφάσισα να «σκεφτώ δυνατά» είναι, ότι ίσως υπάρχει έστω και ένας, που μπορεί να έχει παρόμοιες ανησυχίες και ερωτηματικά.  Ο «διάλογος» ήταν καθαρά προσωπικός.  Γιατί πολλές φορές χρησιμοποίησα αυτούς και άλλους λόγους για να κάνω το αρρωστημένο θέλημα μου.  Πολλές φορές ανέβαλλα να το σταματήσω λόγω αδυναμίας.

        

Πολλές φορές προσπάθησα να ξεφύγω, αλλά μια  στιγμιαία συγκατάβαση  μου στοίχιζε κάθε φορά χαμένο χρόνο απ’ τη ζωή μου.  Αυτό που κατάλαβα είναι πως αν αντιδράς μέσα σου, αν αντιδράς στον ίδιο σου τον εαυτό, που έμαθε το κακό και πιστέψεις πραγματικά ότι ο Χριστός μπορεί ν’ αλλάξει ακόμα κι αυτή την ίδια σου την θέληση, η οποία κατάντησε έρμαιο των παθών σου, τότε γίνεται.  Τότε είναι εκεί και βοηθάει κάθε φορά με τον δικό Του τρόπο και όσο χώρο δίνουμε, τόσο βοηθάει…