Ο ρόλος των γονιών στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση-Τι λένε οι ειδικοί

  

  

 

Οι θέσεις της Ομάδας μας για το ρόλο των γονέων και του σχολείου στην σεξουαλική αγωγή των παιδιών, δεν είναι παράλογες ή εξωπραγματικές. Τεκμηριώνονται από τις γνώμες των ειδικών.
 

 

 

 

 

 

 

 

Οι θέσεις μας κατατέθηκαν στην αλληλογραφία που είχαμε με το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και στις νομικές γνωματεύσεις των δικηγόρων μας. Συνοπτικά, αναφέραμε ότι αναγνωρίζουμε το ρόλο του σχολείου στη σεξουαλική-διαφυλική αγωγή αλλά όχι ως του κύριου μέρους. Ο ρόλος του σχολείου είναι βοηθητικός στο παιδαγωγικό έργο των γονέων. Εισηγηθήκαμε επίσης τη διοργάνωση επιμορφωτικών σεμιναρίων για τους γονείς ώστε να βοηθηθούν σε αυτό τους το έργο, το οποίο ομολογουμένως είναι λεπτό και ευαίσθητο.

Παραθέτουμε πιο κάτω αποσπάσματα από το βιβλίο "Ναι στη σεξουαλική αγωγή" του Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου (Εκδόσεις "Φωτοδότες") στα οποία περιλαμβάνονται οι γνώμες ειδικών : καθηγητής της Παιδιατρικής, νευρολόγος-ψυχίατρος, καθηγητής Μαιευτικής και Γυναικολογίας, Διευθυντής Παιδαγωγικής Ακαδημίας, καθηγητής Θεολογικής Σχολής.

 

 

Ας δούμε τώρα και την περίπτωση της προσφο­ράς των γονιών, στην κατεύθυνση της ατομικής πλέον αγωγής.

… Ο ρόλος των γονιών στη σεξουαλική αγωγή είναι αναντικατάστατος. Κανένας δεν γνω­ρίζει την ψυχοσύνθεση του παιδιού και δεν μπορεί να παρατηρήσει την όλη ανάπτυξη και ωρίμανσή του τόσο, όσο αυτοί. Κανένας δεν το αγαπά, δεν το πονά και δεν θέλει περισσότερο την προκοπή του, απ’ ό,τι αυτοί. Ακόμη και από ένστικτο θα του μεταδώσουν αυτό που πρέπει, πολλές φορές δε και σε περίπτωση που αυτά που θα μεταδοθούν δεν συμφωνούν με τις θεωρήσεις ή και τη ζωή τους.
    Η εξατομικευμένη σεξουαλική αγωγή, η μόνη αποτελεσματική, απ’ αυτούς και μόνο μπορεί να δοθεί και μάλιστα κατά τρόπο αποτελεσματικό. Ναι, μόνο ο πατέρας ή η μητέρα είναι σε θέση να την παρέχουν σωστά και να την τοποθετήσουν ορ­θά μέσα στην κρίση τού παιδιού τους, γιατί μόνο αυτοί είν' εκείνοι που, έχοντας παρακολουθήσει την όλη εξέλιξή του, μπορούν να διακρίνουν τα ευαίσθητα ή επικίνδυνα σημεία. Και μόνον αυτοί ακόμη μπορούν να το πλησιάσουν καλύτερα και α­ποτελεσματικότερα, προσφέροντάς του ό,τι έχει ανάγκη, όπως θέλει, στο βαθμό και το χρόνο που το θέλει.

    Όπως γράφει και ο Καθηγητής της Παιδιατρικής Ν. Ματσανιώτης «κάθε παιδί είναι μια μοναδική κι ανεπανάληπτη προσωπικότητα και κάθε γονιός έ­χει με το παιδί του μία ανεπανάληπτη σχέση». Α­κριβώς γι' αυτό, ο ρόλος των γονιών είναι αναντι­κατάστατος.

…

    Στη συνέχεια μπορούν να ενημερωθούν (σημ. εννοεί τους γονείς), για το πώς θα αντιμετωπίσουν σωστά αυτή τη σεξουαλική αγωγή των παιδιών τους. Αυτή πρέπει να γίνει σε όλους, μα σε όλους, ανεξάρτητα απ' το επίπεδο μόρφωσης που βρίσκονται. Το Κράτος οφείλει πρώτα αυτό να κάνει. Το ίδιο και η Εκκλησία. Μπορούν να δημιουργηθούν σχολές γονέων, ή στις υπάρχουσες οι γονείς να ενημερώνονται διεξοδικά και γι΄αυτό το θέμα. Να ζητήσουν και οι ίδιοι αυτή τη λύση.

 

 

...

 

    Στο μέγα αυτό ρόλο των γονιών, καταλήγουν ως την καλύτερη λύση, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, παι­δίατροι, θεολόγοι, γιατροί, κοινωνιολόγοι κ.λπ.

    Γράφει στο σημείο αυτό ο Νευρολόγος-Ψυχίατρος Ανανίας Καβάκας:

«Η αντίληψη που υποστηρίζεται από μερι­κούς ότι η σεξουαλική ενημέρωση αλλά ακόμη και η διαπαιδαγώγηση πρέπει να είναι έργο της πολιτείας, είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. Ένας γονιός σπάνια μπορεί να είναι χειρότερος από κάποιο δημόσιο υπάλληλο σε σχέση με το ενδια­φέρον του για το καλό του παιδιού, ενώ το αντί­θετο συχνά συμβαίνει. Αυτό γιατί ο γονιός κι­νείται από αγάπη για το παιδί, ενώ ο κρατικός λειτουργός, έστω κι αν είναι ειδικός, από επαγ­γελματικό καθήκον μόνο...
Η οικογένεια είναι -και πρέπει να μείνει- η βασική μονάδα της κοινωνίας με όλες τις αρμο­διότητες και δραστηριότητες, αν η κοινωνία θέ­λει να προχωρήσει μπροστά και να μην εκφυλι­στεί. Όσο κάποιος προσπαθεί ν' αποσπάσει αρ­μοδιότητες και ευθύνες από τους γονείς και να τις μεταβιβάσει στην πολιτεία, τόσο πιο πολύ ευνοεί την αποδιοργάνωση αυτής της κοινω­νίας. Ο ρόλος τής οικογένειας είναι βασικός και αναντικατάστατος, πολύ περισσότερο μάλιστα σε θέματα που έχουν σχέση με το σεξ».

    Ο ε. Καθηγητής της Μαιευτικής και Γυναικολο­γίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Κρεατσάς το­νίζει:

«Ποιοί όμως θα είναι οι υπεύθυνοι για τη νου­θεσία των παιδιών; Είναι φανερό ότι για να υ­πάρξει σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων είναι καλό πρώτα απ’ όλα να είναι ενημερωμένοι οι γονείς...».

    Ο Δ/ντής τής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Κύπρου Ν. Μαραθεύτης, αναφέρει:

«Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί το σχολείο ν' αντικαταστήσει τους γονείς. Γι' αυτό κι επιβάλλλεται η επιμόρφωση των γονιών. Οι γονείς είν' εκείνοι που πρέπει να εκπαιδευτούν κατάλ­ληλα, ώστε ν' αναλάβουν το σοβαρό και λεπτό έργο τής σεξουαλικής αγωγής τών παιδιών τους. Μετάθεση του έργου αυτού στο σχολείο, θα οδηγήσει σε μια μηχανιστική θεώρηση ενός απ’ τα πιο βασικά προβλήματα της αγωγής. Το σχολείο μόνο επικουρική βοήθεια μπορεί να προσφέρει στους γονείς...».

   Ο Καθηγητής της παιδιατρικής Νικ. Ματσανιώτης, υποστηρίζει: Γι΄ αυτόν που θ' αναλάβει την σεξουαλική αγωγή του παιδιού, ακόμη και..

«Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να είναι απόλυτα αρμόδιος και καλοπροαίρετος, για­τρός, δάσκαλος, παπάς, μα ασφαλώς δε θα έχει το πλεονέκτημα ν' αγαπάει το παιδί μας όσο ε­μείς και να νιώθει τις ανάγκες και τις ιδιαίτερες ανησυχίες του».

   Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευάγγελος Δ. Θεοδώρου, γράφει:

 

"Ο πρώτος και κύριος φορέας της χριστιανικής γενετήσιας αγωγής είναι αναμφίβολα η οικογένεια...Οι πρώτες φάσεις της αγωγής αυτής, οι οποίες πρέπει να συνδέονται περισσότερο με την εξατομικευμένη διδαχή και λιγότερο με τα μαθήματα στη σχολική τάξη ή στο κατηχητικό σχολείο, μπορούν άριστα να πραγματοποιηθούν μέσα στην οικογένεια, όταν μάλιστα οι γονείς με σχετική ειδική μελέτη ή με τη φοίτηση τους σε ειδικά ενοριακά σεμινάρια έχουν διδαχθεί τη σχετική μεθοδολογία. οι εφημέριοι και ιδίως οι εξομολόγοι, οι δάσκαλοι, οι κατηχητές, οι κατηχήτριες μπορούν επίσης να έλθουν αρωγοί, αλλά μάλλον επικουρικώς και συμπληρωματικώς..."

    Και ο ψυχίατρος Αρ. Ασπιώτης γράφει επίσης:

«Το καθήκον αλλά και το δικαίωμα μιας ορ­θής γενετήσιας διαπαιδαγώγησης, όπως την αντιλαμβανόμαστε μέσα στα πλαίσια της όλης αγωγής, κατά πρώτο και κύριο λόγο ανήκει στην οικογένεια. Για το υπεύθυνο αυτό έργο, εκτός απ’ την οικογένεια, κανένας άλλος παράγοντας δεν είναι καταλληλότερος. Ακόμη και το σχο­λείο δεν είναι πάντοτε ο κατάλληλος χώρος για τη μύηση»…

   Στη Γαλλία το συμπέρασμα Επιτροπής που συστήθηκε απ΄το Υπουργείο Παιδείας πριν απ΄την εισαγωγή του μαθήματος στο σχολείο ήταν:
"Αν και αναγνωρίζεται ρητά ότι οι γονείς έχουν πρώτοι την ευθύνη της γενετήσιας διαπαιδαγώγησης των παιδιών, αν και είναι φανερές οι δυσκολίες της διαπαιδαγώγησης μέσα στο ομαδικό περιβάλλον του σχολείου, εντούτοις το σχολείο καλείται να υποβοηθήσει το έργο των γονιών, παρέχοντας ηθική και επιστημονική διδασκαλία στενά συνδεδεμένες".